خود – بخشودگی:

وقتی به خودمان همدلانه گوش کنیم خواهیم توانست نیازهای نهفته را بشنویم.

احساس خود بخشودگی در چنین لحظه ای از ارتباط همدلانه پدید می آید.

و آن وقت است که تشخیص می دهیم چگونه انتخابمان تلاشی برای خدمت به زندگی بوده است:

همانطور که فرآیند افسوس خوردن به ما یاد می دهد که چگونه این انتخاب ما را به هدف تحقق نیازهایمان نرسانده است.

عرصه مهمی از محبت به خود این است که بتوانیم هر دو بخش را همدلانه بپذیریم.

خودی که از عمل گذشته پشیمان است و خودی که آن عمل را در مرحله ی اول انجام داده است.

فرایند افسوس خوردن و خود – بخشودگی ما را در مسیر یادگیری و رشد قرار میدهد .

وقتی با نیازهای مان مرتبط باشیم ظرفیت خلاقیت مان افزایش می یابد تا در هماهنگی با آن نیاز اقدام کنیم.

مرتبط شدن با نیازی که با انجام عملی که در حال حاضر از آن پشیمانیم،سعی در تحقق آن داشته ایم.”

“وقتی توانستیم تمام قسمت های وجودمان را بپذیریم و نیازها و ارزش های بیان شده هر قسمت را تشخیص دهیم یه خودمان محبت پیدا می کنیم.

کاری را که برایت مفرح نیست،انجام نده!

علاوه بر فرایند افسوس خوردن و خود – بخشودگی، عرصه ی دیگر محبت به خود که بر آن تاکید داریم نیرویی است که پشت هر عمل ما وجود دارد.

برای همین من توصیه می کنم (( کاری را که مفرح نیست،انجام نده))

هرچند بعضی مرا تندرو یا حتی دیوانه می دانند.

اما من مجدانه باور دارم بخش مهمی از محبت به خود،

سهیم شدن در زندگی با انتخاب هایی از روی میل و رغبت است،

نه انتخاب هایی از روی ترس، گناه، شرم، وظیفه یا اجبار.

وقتی از هدف زندگی غنی ساز که پشت هر عمل ما وجود دارد آگاه باشیم،

وقتی که تنها نیروی محرک ما زیباسازی زندگی برای دیگران و خودمان باشد حتی در هر کار سخت نشانه هایی از فرح وجود دارد.

به همان نسبت، برعکس، فعالیت شادی انگیزی که در نتیجه ی اجبار، وظیفه یا شرم اجرا شود طراوتش را از دست می دهد و به مقاومت می انجامد.