در این مقاله می خواهیم به بررسی شرطی شدن ذهن یا نگرش شرطی بپردازیم.

نتیجه این شرطی شدن بر روی نگرش ها و برداشت های ما اثر خواهد گذاشت.

آنچه از آن به عنوان نگرش شرطی یاد می کنیم را با ذکر مثال برایتان شرح خواهیم داد.

برای شروع می خواهیم یک عکس را با هم بررسی کنیم که حتما آن را در فضای مجازی دیده اید! و دلیل استفاده از این عکس نیز همین می باشد.

این عکس وقتی به طور کامل دیده می شود شاید فقط یک عکس معمولی به نظر برسد!

اما وقتی این عکس را به دو قسمت تقسیم می کنیم شاهد مورد دیگری هستیم!

 این نیم رخ شبیه به کسی است که عمگین و ناراحت است

اما این نیم رخ شبیه به کسی است که شاد بوده و لبخند بر لب دارد.

شرطی شدن ذهن

نتیجه ای که از این عکس می گیریم این است:

گاهی قبل از آنکه چیزی را کامل بدانیم، ببینیم، و یا بشنویم آن را قضاوت می کنیم و دلیل این امر شرطی شدن ذهن ماست.

اگر ذهن ما در برابر برخی مسائل شرطی شده باشد یعنی:

همه تاثیر هایی که از خانواده، مدرسه، محیط کار، دوستان و همکاران و برداشت های اجتماعی موجود را پذیرفته ایم

و جمیعاَ تاثیر خاموش و ناهوشیار خود را بر ما گذاشته اند و

به چهارچوب مرجع و برداشت ها و نقشه هایمان شکل بخشیده اند.

همچنین نشان می دهد که این برداشت ها منشا گرایش ها و رفتارهایمان هستند

و برون از آنها نمی توانیم با تمامیت وجودمان دست به عمل بزنیم.

اگر برخلاف آنچه میبینم حرف بزنیم و عمل کنیم نمی توانیم جامعیت وجودمان را حفظ کنیم.

گرایش و رفتار شما با نگرشی که دارید مطابقت می کند.

این جمله به این معنی است که اگر فقط عکسِ نیم رخِ سمت چپ آل پاچینو را ببینید نگرش شما نسبت به او این است که وی ناراحت و غمگین است

پس رفتار شما شاید این باشد که سعی کنید او را خوشحال کنید و یا دلیل ناراحتی او را جویا شوید.

اما اگر نیم رخ سمت راست را ببینید برداشتی مخالف نیم رخ چپ را دارید.

اما نکته این است که هر دو نفر به آنچه می بینند اصرار و تاکید دارند!!!!

در صورت دیدن چهره کامل وی، نگرش شما این است که او یک چهره کاملاَ طبیعی دارد و حالتی بسیار نرمال!

دیدگاه مان به این بستگی دارد که در کدام نقطه ایستاده ایم

این موضوع به ما می آموزد که برداشت ها و نگرش های ما تا چه حد می تواند بر روی روابط ما اثر گذار باشند.

هر چقدر هم که فکر کنیم و به شیوه ای روشن و عینی به امور بنگریم

باز در می یابیم که دیگران نیز ظاهرا از نقطه نظر کاملا روشن و عینی خودشان این امور را به شیوه ای متفاوت می بینند.

همه ما میل داریم فکر کنیم امور را همان طور که هستند می بینیم و موجوداتی واقع بین هستیم.

اما واقعا اینگونه نیست. جهان را نه آنگونه که هست

بلکه آنگونه که خود هستیم یا آنگونه که شرطی شده ایم می بینیم.

با سخنان‌مان، خود را توصیف می کنیم

به محض آنکه برای آنچه که می بینیم لب به سخن می گشاییم خود را توصیف می کنیم.

نگرش ها و برداشت های خودمان را.

وقتی دیگران با ما مخالفت می کنند بی درنگ فکر می کنیم اشکالی در آنها وجود دارد.

اما همان طور که این نمایش نگرش و ادراک نشان می دهد،

افراد صمیمی و صادقی که ذهن روشنی دارند نیز امور را به شیوه ای متفاوت می بینند.

هر یک از طریق عینک تجربه منحصر به فرد خودش!

اما این بدان معنا نیست که واقعیات وجود ندارند.

در نگرش و ادراک کسانی که عکس نیم رخ چپ و نیم رخ راست را در کنار هم می گذارند و چهره کامل را می بینند

هر کدام از آنها از طریق تصاویر جداگانه شان شرطی شده بودند ( عکس فرد غمگین است – فرد خوشحال است )

اما با دیدن تصویر کامل، هر دو به واقعیاتی مشابه نگاه می کنند و هر دو این واقعیت را که چهره کاملا طبیعی و نرمال است را تصدیق می کنند.

هر یک از این افراد از واقعیت نمایانگر تجربه های پیشین است و واقعیات بدون تفسیر آنها به خودی خود معنایی ندارد.

نتیجه گیری:

هر چه از برداشت های اصلی و فرضیات خودمان آگاه تر باشیم، بیشتر می توانیم مسؤولیت آن برداشت ها را به عهده بگیریم.

می توانیم آنها را بیازماییم و با واقعیت بسنجیم و به دیگران گوش فرا دهیم و نسبت به نگرش هایشان گشوده باشیم.

در نتیجه تصویر گسترده تر و دیدگاهی بسیار عینی تر به دست می آوریم.